Безназоўная такса трапіла ў куратарства ў пачатку чэрвеня. Яе прывезлі з прыгарада Мінска дачнікі. Выйшла да людзей з лесу. Паранены і слабы, пакусаны... Але яна выйшла – на дапамогу… Што там было, у гэтым лесе? Што з ёй здарылася? Ніхто гэтага не ведае…
Мы шукалі ператрымку і рыхтаваліся прыняць новую, тады Вольга адгукнулася. Дзяўчына шчыра прызналася, што вопыту ў яе мала, але яна гатова вучыцца, трэба толькі паказаць, расказаць і падтрымаць. гэта можа зрабіць толькі дасведчаны чалавек. Тады я задаў Вользе прамое пытанне: «Вы справіцеся?» – і ўпэўненасць у голасе гэтай маладой і прыемнай дзяўчыны перадалася мне. Так і сустрэліся. Дана апынулася дзіўна цярплівым сабакам. Усе працэдуры яна вытрымала, спакойна лежачы на спіне. І Вольга аказалася неверагодна стараннай вучаніцай, праз некалькі дзён не мы, але яна навучыла нас, як праводзіць працэдуры. Потым я пачуў ад яе цвёрдае «Нікому не аддам!» Зараз мы маем зносіны з Вольгай, падтрымліваем сувязь, за што я ёй вельмі ўдзячны. Былі і цяжкасці, з якімі даводзілася спраўляцца Вользе. Бо ў адмовнікаў кожны са сваімі праблемамі, вырашыць якія можа толькі любіць і цярплівы гаспадар. Вось такая гісторыя, гісторыя выратавання, кахання, даверу, гісторыя сяброўства. Маючы зносіны з гэтай ужо вопытнай сабакагадоўцай, я даведалася, што яна даўно хацела ўзяць сабаку на ператрымку, дапамагчы, але ёй не давяралі або проста не адказвалі. Даначцы вельмі пашанцавала з мужчынам, а Вользе з сябрам. Яны знайшлі адзін аднаго.Здымкі зробленыя Таццянай Пракопчык спецыяльна для праекта “Дзве нагі, чатыры лапы, адно сэрца”.