Кожны з нас марыць мець побач надзейнага і адданага сябра, які не змог бы здрадзіць, падмануць. Мне пашанцавала, у мяне ёсць сябры і добрая сям'я. У гэтай сям'і, доўга не думаючы, у 2008 годзе завялі сабаку і назвалі яе Маня.
Увогуле, гэтае імя яна выбрала сабе сама. У 2008 годзе мая сястра праходзіла практыку на вуліцы Гурскага (гэту вуліцу ведае кожны з нас), да іх прывезлі 5-месячнага шчанюка (дзяўчынку). Сястра патэлефанавала і спытала, ці хачу я сабаку. Нядоўга думаючы, я сказаў так. Многім я не магу дапамагчы (хоць заўсёды карміў іх – бяздомных), але аднаго можна выратаваць. Калі я ўбачыў гэтыя вочы, мне стала зразумела: гэта мой сабака, член нашай сям'і. Мы сталі пералічваць імёны, ёй спадабалася імя Маня, яна адразу стала весялей, хвосцік пабег. Нам ужо 9 гадоў, мы ведаем усе каманды. Маня вельмі разумная і добрая сабака, яна любіць хадзіць у зоамагазін за «перакусамі». Спачатку было цяжка: падбіралі ўсё, што кепска ляжала на вуліцы. Яны былі бадзёрымі. З'еў абіўку канапы. Але цяпер мы ўсе шчаслівыя, у мяне добрая, спагадлівая Маня, я яе вельмі люблю. Дарагія чытачы, калі вы самотныя і ёсць сілы вырасціць сабаку або котку, вазьміце жывёла сабе! Вы адразу станеце дабрэй і адказней. Тым, хто адважыцца, магу пажадаць поспеху і цярпення. Здымкі зробленыя Таццянай Пракопчык спецыяльна для праекта “Дзве нагі, чатыры лапы, адно сэрца”.